Velen van ons zullen zich het leven en werken herinneren van de eens zo dierbare en beminde herder pastoor W. Peters. Hij was pastoor in onze parochie in de periode van 1924 tot 1947.
Een auto was er in die dagen niet bij. De wegen waren vaak onbegaanbaar. De fiets was het enige vervoersmiddel en dan te weten dat de parochie 7 kilometer langs de dijk uitgestrekt was. Meestal zag men pastoor Peters met de wandelstok door de parochie gaan.
In een aantal herinneringen willen wij de pastoor volgen in zijn bijna 25-jarig pastoraat in Alphen.
Hoe pastoor Peters zijn parochianen voorbereidde op de grote reis naar de eeuwigheid, willen we hieronder vermelden.
Hent, die de leeftijd der sterken voorbij was, werd ziek en beterschap zat er niet meer in.
Zijn vrouw had de pastoor laten roepen. Het ging met Hent op z'n eind en het was dan maar beter alle voorzorgen te nemen. Met die grote kalmte, waarmee pastoor Peters zijn leven sleet in Alphen, was hij gekomen, had met moeder gepraat en daarna even bij Hent aan het bed gezeten en was toen met een bezorgd gezicht weer uit de kleine dijkwoning vertrokken.
De pastoor keek altijd bezorgd als hij één der zijnen op de laatste grote reis ging voorbereiden. O, hij kende de goedheid van zijn mensen en de oprechtheid van hun hart. Maar omdat hij in zijn ruim 40-jarig priesterleven de duivel ook zo dikwijls om de hoek van een sterfkamer had zien kijken, daarom keek de pastoor bezorgd.
De pastoor ging rechtdoor naar de kerk en kort nadien keerde hij, de witte stola om zijn schouders, terug naar de woning van Hent. Links en rechts van de weg knielden mensen neer en als de pastoor voorbij was het Ons Heer keken ze elkaar veelbetekenend aan.
Hent maakt zijn laatste uren en werd ten volle bediend. Ja, Hent was klaar voor de reis. Moeder en kinderen zaten weerskanten geknield rond het bed en zagen hoe vader Ons Heer ontving met dezelfde godsvrucht, waarmee ze hem jaren en jarenlang elke zondagmorgen in alle vroegte van de communiebank hadden zien komen.
Alsof hij heel diep in gedachten was, sloot Hent de ogen en begon zijn alleenspraak met God. De pastoor bleef nog een ogenblik bidden, stond toen op en drukte Hent een kruisje op het voorhoofd.
Dan zei hij tegen de aanwezigen dat 't nog wel even kon duren en dat ze hem moesten waarschuwen als....
En met een: 'nou het beste dan maar', schuifelde hij met zijn 70 jaar over de stoffige verlaten deel naar buiten.
Die opvolgende dag en nacht ging het hard achteruit met Hent. De volgende morgen toen Alphen nog dommelde en slechts hier en daar het gerammel van emmers en melktuiten en het kraaien van een vroege haan te horen was, toog de oudste zoon van Hent naar de pastorie. Onderwijl stierf Hent met een glimlach om zijn mond, de glimlach van het vertrouwen op Gods goedheid.
|
