Wim de Leeuw heeft zijn liefde voor het oude Alphen dan ook niet van vreemden.
In de analen van de St. Lambertus parochie, werd in het jaar 1919 de geboorte aangetekend van een Alphense jongen. De pen van pastoor Sloots kraste de volgende namen in het doopboek:
Wilhelmus Lambertus d. Leeuw
Diezelfde namen stonden afgedrukt op de rouwkaart die enkele weken geleden bij ons in de bus viel.
Door deze plotselinge dood is ons een man ontvallen met veel talenten die hij graag beschikbaar stelde voor ieder die daarom vroeg of daar behoefte aan had. Een man met een groot en fijngevoelig hart. Een man die zoveel goedheid en vreugde om zich heen verspreidde.
Het leven en werken van Wim de Leeuw overdenkend moeten wij blij zijn zo’n mens in ons midden gehad te hebben. Attent en belangstellend, talentvol en toch bescheiden, hulpvaardig en pretentieloos.
|
|
Wij zullen hem blijven gedenken als een man die niet streefde naar grote daden, maar wel naar het goede. Hij zag ook altijd en overal het goede van in. Van zijn lippen vermocht men alleen maar goede van zijn medemens vernemen.
Met al zijn kennis van oorzaken en achtergronden evenwel bleef hij toch altijd de zwijgende man, de dienende adviseur, die niet aanwakkerde, doch rust probeerde te scheppen.
Wim was een man die kon zeggen waar het op stond, eerlijk en kernachtig, doch zonder kwetsen. Hij gebruikte geen omwegen. Hij was integer. Met grote stijl en grote geesteskracht trad hij op; niet naar voren, altijd bescheiden op de achtergrond, het sierde hem.
Het tijdperk waarin onze grote vriend Wim de Leeuw leefde, is thans werkelijk ten einde.
Wim heeft afscheid genomen van het leven dat hem zo dierbaar was, ook al waren zijn laatste jaren niet gemakkelijk.
Nu mogen wij dan verklaren dat wij hem grote dank en erkentelijkheid verschuldigd zijn.
Op de dag van zijn begrafenis was ik zeker niet de enige die zich ontroerd voelde toen de koorzangers het 'In Paradisum' inzetten.
De uittocht van Wim de Leeuw had iets weg van een bloemencorso. Een slinger van rood en geel, van diep paars tot okerbruin, begeleidde Wim op zijn laatste gang. De lucht was grijs en dampig toen de lange stoet naar de begraafplaats trok.
Terwijl de kist op de draagbalken stond, boven het gedolven graf, brak de hemel open. Zonnestralen gleden door de smalle openingen aan weerszijden van de kist, in de diep groeve. Het werd toch nog een feest met al dat gelouterde licht in die zee van bloemen. 'Bedankt voor alles' stond er op één der linten.
|
